Wandel dag 64, 24 km en 1 km om te gaan eten

Het was weer een bijzondere dag. Maar wel met mooi weer, vanmorgen nog koud, 7 graden en vanmiddag 17/20 graden. Wat wolken, maar dat is wel fijn. Als de opdracht is : leg de sleutel maar op tafel en je kan zo vertrekken dan moet je zeker weten dat je niets vergeet, anders zit je tot het eind van de dag te wachten, dat er iemand uit zijn werk thuis komt. Ik kijk altijd goed rond of ik alles heb maar op zo N ochtend nog eens extra. Dan op weg het tentje waar ik gisteren eindigde met koffie. Een lekker ontbijtje en cappuccino. op weg naar het postkantoor, het laatste pakketje via Georgine naar huis sturen. Drie dames en 1 heer achter de balies , en wie gaat mij vertellen dat zij geen enveloppen of dozen hebben om te verzenden. maar dat je dat eerst moet kopen bij de krantenwinkel  schuin tegenover. Ik had het al begrepen maar drie man/ vrouw sterk gingen samen aan de slag om mij  datin T Engels te vertellen. Toen verhaal klaar was en ze mij verwachtingsvol aankeken van heb je nu begrepen wat we zeiden, gaf ik in T Italiaans aan dat ik begreep dat ik naar de krantenwinkel moet en daar wat kopen. Ja we begrepen elkaar goed. Ik naar de krantenwinkel, de erg oude dame begreep dat ik een pakje wilde verzenden en wees naar gebloemd cadeaupapier. Nee, zei ik, steviger. En daar kwam ouderwets bruin inpakpapier te voorschrijn Maar dan heb je plakband nodig en dat wist ik niet.in T Italiaans. maar de oude dame dacht na en wees op een doosje, ik keek er in  ja rolletjes plakband. Ik terug naar het postkantoor. Pakje ingepakt en een internationaal verzendformulier ingevuld. Fout, want ik wilde toch zonder tracking en normaal verzenden. Ja dat had ze goed onthouden. De naam van de ontvanger en de afzender moeten op het pakje geschreven zijn. Ik weer naar  de schrijftafel en daar het pakketje klaargemaakt. Daarna kon ik bij de heer achter de balie terecht, want hij deed de pakjes. Hij grijnsde en zei perfetto. M.a.w. Ik hadin zijn ogen prima werk geleverd, ik had de naam en het adres van de ontvanger opgeschreven en met plakband on uitwisbaar gemaakt.  . Gelukt, Georgine geapped  dat het eraan komt en dan via de bakker waar ik twee broodjes koop op stap.op internet zag ik dat er verderop een decathlon is, daar ga ik even heen. Een hemdje en nieuwe inlegzolen opgezocht en op naar de kassa. De nieuwe inlegzolen zijn zachter dan die ik nu inmijn schoenen heb en wat dikker. Ik heb al meer dan een week zere voeten en vanmorgen dacht ik zelfs dat gaat het niet meer worden en stapik maar in de trein  naarhuis . Maar eerst maar eens een ibuprofen en dan kijken wat ergebeurt. Oh ja, ik heb ook nog andere sokken in mijn rugzak. En bij een kop cappuccino De sokken verwisseld. Binnen 5 stappen dacht ik, he dat is raar , maar mijn voeten doen niet meer zeer. Eens kijken wat er gebeurt. Maar na anderhalf uur lopen, begreep ik dat de sokken , officiële loopsokken van falke, mijn al die pijn veroorzaakten. Het lopen ging weerprima en vooruit want ik wil wel een eind opschieten. Het fietspad stopt en nu loop ik langs de weg, een drukke weg en beslist niet ongevaarlijk. Even later stopt er een auto voor mij en T raam gaatnaar beneden. Een dame: waar wil je heen? Naar Villa franca en dan door naar Mantova. Ok , zegt ze, maar dit is gevaarlijk. Stap maar in dan zullen weeens kijken waar je kunt lopen. We reden een aantalkilometers en ze stopte bij eenboekwinkel. Kom maar mee, zei ze. Ja maarmijn rugzak. Oh, die kan wel in de auto blijven. Ze haduitgelegd datze zelf  iets optoeristisch gebied deed maar helemaal duidelijk  was het niet. De boekhandelaar kon ons niet helpen en ook op internet vonden ze het samen niet. Wij weer in de auto, ik bel mijn man zei ze, maar die nam niet op. Toen bracht ze mij voorbij het plaatsje VillaFranca en naar een weg waar geruime tijd een pad naast liep. Ze had me een aardig stuk meegenomen en ik bedankte haar hartelijk. Hierdoor werd het ineens mogelijk Mantova te bereiken vandaag.   Al lopend werd ik gebeld door Wout, die dit jaar niet mee kan naar de vierdaagse. Hij meldde dat hij nog 4 weken moet wachten en dan eenpacemaker en misschien een nieuwe hartklep krijgt. Om half zes kom ik voorbij een hotel dat mij wel aanstaat en ik zie dat ik inmiddels 4 km voor Mantova ben. Ver genoeg voor vandaag. Een kamergeboekt, een prima kamer waarde koelkast staat te ronken, dusdiegaatvannacht uit. Gisteravond vond ik het wat klam en kil in mijn huisje maar hier staat de verwarmingen vol aan. Snel de kleding gewassen ,, dan kan het drogen. Voor de verandering maar pizza gegeten en zo lekker slapen want ik heb weer zin in morgen nu mijn voeten niet meer zeer doen.eerstMantova bekijken en dan door op weg naar Modena. Een stad waar ik nooit ben geweest maar die ik ken omdat Reijer daar om de veertien dagen heen ging naar Airo,de hoogwerkerfabriek van Roberto. Heel veel huizen hebben achter het hek of de heg een hond die vreselijk blaft maar vanavond was er een blonde labrador die vriendelijk met zijn staart stond te zwaaien omdat ik tegen hem sprak. Een best beest. De was is bijna droog, tijd om te gaan slapen.