Dag 35, 30 km van Palombara Sabina naar colle verde

Gisteravond aan de telefoon met Johannes zei ik dat ik vandaag niet zo n grote afstand wilde lopen. Doordat er weinig slaapplaatsen zijn moet je gewoon soms meer lopen. Maar vandaag een slaapplek op 19 km. Prima. Vanmorgen even de route bekekenDat gaat een rustige voorlaatste dag worden. Ik had het nog niet gedacht of... De agroturisme waar ik afgelopen nacht sliep is bang dat ze de gasten weghalen want alles zit op slot. Zo ook de poort en het hek tussen het hoofdgebouw, waar t ontbijt is en de de kamers en het grote slaapgebrek. Ik zou om acht uur ontbijten maar dan moet er wel een deur opengaan. Uiteindelijk ben ik door de tuin gelopen en zo kon ik de ontbijtruimte bereiken. Een heerlijk ontbijt als je van zoet houd en er was genoeg. Heet water in de thermosfles gekregen. Een heerlijke AppleCake als ontbijt is ook wel heel lekker. Om kwart over acht liep ik buiten. Wat was het weer mooi en lekker fris. Weer prachtige weggetjes gelopen. Overal hoorde ik jagers maar er wandelen en sporten ook veel mensen. Een prachtige route met heel mooie natuur. Een Apple: heel veel plezier met het laatste stuk. En toen realiseerde ik me ineens dat zo in de vrije natuur vandaag voor t laatst is. Morgen een stadse wandeling.een raar idee eigenlijk. Dus toen ik dacht: ik ben wel klaar met dat omhoog lopen, bedacht ik me. En begon te genieten. Heerlijk op een muurtje met een koffie uit het blauwe mokje en een stukje Appelcake. Een heel ruig paadje met kiezels en stenen en een soort beekje. Om elf uur kwam dreigde aan het natuur gebeuren en liep ik in straten met veel verkeer en overal troep.na een poosje toch weer de bewoonde wereld uit en weer tijd voor koffie. In een olijfgaard staat een elektriciteitsmaatschappij met een grote stenen voet. Een mooi plekje om even te zitten. Ik zit net aan de koffie en daar hoor ik grote stappen aankomen. Een meneer met een groot soort snoeimes, hij kijkt mij boos aan. Weet ik dat dit privé terreinwinst? Nee want ik woon hier niet. Ik bied mijn excuses aan en zeg meteen weg te gaan. Hij kijkt nog eens even wat er naast de rugzak staat en zegt heel vriendelijk: je zit alleen maar koffie te drinken, ja zeg ik want het is hier zo mooi. Weet je, antwoord hij, blijf maar lekker zitten en geniet hier even van de rust. Ik zeg hem gedag en hij gaat terug naar zijn snoeiwerk. Ik zit later weer op een ander muurtje bij een hek en een hangslot. Ik zit net en er komt een grote vw aan rijden en de meneer. Maakt de poort open en kijkt evenaar mij. Lekker rustig hier zegt hij nog en stapt in en rijdt zijn auto door de poort. Er blaffen even later twee heel grote honden naar mij en ze rennen op me af. Mogen we ook bij jouw huisje . maar veien le we etenen. Bij de honden staat een heerlijke boerendochter. T gaat prima zo. Morgen verder want ik ben zo moe dat ik niet meer foutloos kan schrijven. Nu is het inmiddels 6 uur s morgens. De vogels zijn al wakker en ik ben er ook weer. Als ik teruglees dan zie ik hoe moe ik was. Bij het dorpje waar mijn slaapadres is leidt mijn navigatie mij keurig naar t adres wat gelinkt is aan de slaapplaats. Maar volledig aan de verkeerde kant van het plaatsje. Ik bel met de eigenaar. Ik kan jullie niet vinden. Dat klopt want ze zitten ruim 5 km terug en boven het plaatsje. Het wordt een race tegen vele factoren: mijn drinken is op, want ik was er toch. Mijn telefoon praktisch leeg en de powerbank leeg. Maar t wordt donker en dan stikdonker. De eigenaar stuurt een app met het adres en route, maar mijn tel staat op uitvallen. Hij stuurt een bericht dat ze hopen dat ik kom. Ja dat doe ik ook. Dus bel ik hem en zeg dat er nog net genoeg in mijn tel zit om een locatie app te sturen en of ze me daar willen halen. Ik heb inmiddels 3 km afgelegd in de donker en op heel hoog tempo om te voorkomen dat ik zo geen internet meer heb. . Twee tellen een gevoel van paniek, zo donker en zo geen tel meer. Dan denk ik, ik sta niet in onbewoond gebied,, bel ergens aan en laadt er je telefoon op. Maar: Ja , ze komen en 10 minuten later wordt ik opgepikt. De opluchting is groot, want hier is het echt donker en met alleen een koplampje wordt het lastig. Maar wat een lieve mensen weer. Ze dragen mijn rugzak en brengen me naar mijn slaapplek. Met een koelkast vol koude drankjes. Neem er maar een biertje op, je bent er zegt de jongeman die trots verteld over de renovering van zijn bedrijf. Hij zegt ik geef je een zoen op je wang want ik ben blij dat we je gevonden hebben en dat jer bent. Nu dat ben ik hartgrondig met hem eens. Douchen en met een grodino en een fles water  in bed. Nu is het half zeven, de energie is er weer en ik heb zin in vandaag.