Wandel dag 56, 24 km

Vanmorgen in Auer vroeg wakker geworden daarom kon ik om half negen al op stap. Ik was gisteren vrij vroeg gaan slapen en werd om kwart voor twaalf wakker van de bel bij de voordeur van T hotel. Er kwam geen reactie, van binnen bedoel ik, want buiten werd driftig aangebeld. Na een half uur weer een hele reeks van toch nog een keer bellen. Ik heb overwogen naar beneden te gaan en open te doen want het was wel duidelijk dat de hoteleigenaresse of in T andere gebouw slaapt of denkt je hebt een sleutel dus je kan er in. Om 1 uur nog een aantal keer, ik heb niet opengedaan want je weet niet wie of wat voor de deur staat en ik kan niet zien of het gasten zonder sleutel zijn of heel andere gasten. S morgens komt het leven hier vroeg op gang en er gingen al veel mensen naar het naastgelegen station.

om tien over zes werd er weer gebeld en toen deed de eigenaresse open. Wat er gezegd of gebeurt is, weet ik niet en hoef ik ook niet te weten. Als je toch een hotelkamer boekt en betaald dan wil je toch niet de hele nacht buiten zitten een ik denk dat dat toch gebeurt is. Maar goed, ik op pad , terug naar het fietspad, na 1,2 km bedacht ik me dat ik mijn wandelkaarten had laten liggen. Ik draai om en loop terug. en na 500 meter bedenk ik me dat ik ze bij mijn stokken heb gestoken  en dat klopte , dus weer omgedraaid en verder.

drie oudere heren riepen bijna achterstevoren op hub fiets. : dat is heel zwaar, moet je nog ver? Het valt mee riep ik terug, en ik moet niet , ik mag.

ik was begonnen in de thermowandelbroek en een thermoshirt aan. Het zou 8 graden hooguit worden. Eerst een Pully  uit, dethermowandel broek ingewisseld voor de zomer broek en het schoot weer niet op. Pas om elf uur begon het een beetje te lopen, letterlijk en figuurlijk. Er kwam een mevrouw met een leuke hond langszij. En ja hoor : is hij zwaar, waar ga je heen, en waar kom je  vandaan. Toen we alles hadden uitgewisseld begon ze te vertellen. Al wandelend want we moeten wel door.ze wees een oud klooster aan, vroeger sliepen daar wandelaars maar het was nu gesloten. Dat is toch wel jammer want je kunt er zeker heerlijk overnachten. In Rovereto, vertelde zij, is een prachtige oude kultuur bewaard gebleven.ga er vooral kijken zei ze. En zo waren er nog een paar dankbaar opgeslagen tips. Bij de brug ging de dame met de hond rechtsaf want dan ging ze aan de andere kant weer terug.de hond snuffelde nog even aan mijn schoenen en met een hand namen we afscheid. Een eindje verder bij een picnic tafel ging ik een bakje koffie nemen en een broodje maar om te zitten was het inmiddels veel te koud. Er stopte een wielrenner met een boos gezicht, blijkbaar met z N verkeerde been afgestapt want er kon geen boe of bah af. Hij pakte een appel nam een hap , stapte op zijn fiets en beiden vertrokken we weer. Een heel eind verder zo tegen drieën kom ik een wielrenner tegen. Hij stapt af en zegt: ik zag je vanmorgen al, jij bent ijverig bezig. We maken een praatje en hij zegt ik geloof dat ik met je meega, prima een eindje is best. Ik vroeg hem of hij een slaapplek wist want die zijn hier dun gezaaid. Alhoewel hij een sud Tiroler is, wist hij geen antwoord, wel gaf hij het advies een slaapplek te gaan zoeken want er komt tegen de avond slecht weer. Dan maar even doorlopen want hier zijn geen overnachtingsplekken. Ik begin me zorgen te maken , 24 km afgelegd, in de weide omtrek geen pension, hotel of zimmerfrei dus ik begin uit te kijken wat er zo al voor handen is. Drie oude heren achterste voren op hun fiets met een duim omhoog. Net als ik de eerste druppel voel en een slaapplek wel fijn lijkt, zie ik een bord: linksaf 400 m dan kan je lekker eten.

er onder een bord van een B&B met telefoonnummer. Het is inmiddels ruim kwart over drie en het wordt duidelijk dreigender buiten en koud. Ik pak mijn telefoon om te gaan bellen en ikhoor op het veld een trekker stoppen. De boer riep: wil je slapen? , ben je moe? Twee keer ja. En hij gebaarde met z N handen slapen, ja dat bedoelde ik. Wacht zei hij je kan bij mij slapen. Waar heb  ik dat eerder gehoord? Maar ging hij verder, ik bel even mijn vrouw en vraag of het kan.hij pakte zijn telefoon wees naar het bord, en zei: dat bord is van mijn huis. Mijn vrouw spreekt Duits en staat je op te wachten. Mijn beschermengelen , want ik heb er meerderen, hebben samengespannen en goed werk verricht want al maaiend en roepend vanaf zijn trekker reed hij mee, ik op de weg en hij op het land. Aan het einde wees hij, kijk daar staat ze. Ga er heen , je bent op tijd binnen. De mevrouw zei lachend dat heeft hij goed gedaan, welkom en al pratend gingen om het huis en haalde zij de sleutel. Een fijne kamer en na informatie te hebben uitgewisseld zei ze nohg dat achter de heg een goed pizzeria was gevestigd, wel morgenochtend ontbijt. Ik stapte even op het balkon, het begon nu echt te regenen. De boer was even van de trekker gekomen en ik hoorde haar vertellen, uit Holland, helemaal te voet en al 69. Hoe doet ze dat? De hond die ik al begroet had blafte even naar mij op het balkon en iedereen ging naar binnen voor de regen. Hoe kont het toch dat iedere keeer als ik denk oh je dat wordt een tentje er zomaar weer een oplossing te voorschrijn komt. Een heerlijke pizza gegeten en inmiddels tijd voor douche en bed. Morgen verder. Ik hoop dat het droog is, het wordt 21 graden. Van 8 naar 21 graden , ben benieuwd.