Dag 19, 22 km en een paar in T stadje van Passignano sul Trasimeno naar Corciano

Van morgen wat later opgestaan, want er is om 8 uur ontbijt. Weer prima voor elkaar. Alleen was het douchewater niet echt warm, maar voor een keer kan dat. Direct bij het hotel nog foto’s gemaakt. Een mooi stadje aan de rand van een meer. Heerlijk dat klotsende water. Het eerste stuk liep langs het meer en toen de weg ervan af draaide had ik het gevoel van jammer dit is zo mooi. Maar tot mijn verrassing kwam ik nog een keer heel dicht bij het meer. Meteen maar daar de lunchpauze gemaakt. Er is veel te zien bij het water, een jachthaven, vissers, schreeuwende meeuwen en als overal een groep oudere heren die allemaal sterke verhalen vertellen. Om tegen 12 uur verdwijnen ze een voor een want moeder heeft het eten klaar. Leuk om te zien hoe de ouderen toch met elkaar bezig Ijn en niet eenzaam zijn. Daarna volgde een lange rechte weg met een verrassing: een vrij steile bergtop. Maar dat scheelde wel kilometers want het sneed een stukje af. In de lunchpauze een kamer bij een b&b geregeld. Even gemist dat deze ook weer op een berg ligt. 408 meter hoog. Met rugzak en zon is dat een aardige klus maar de beloning is fantastisch. Weer een mooi oud stadje , dat weer hoog op de lijst van bellissima van Italië staat. Ik heb wat drinken gekocht voor vanavond en morgen onderweg. Ik kwam langs een klein restaurantje wine and food  en liep naar binnen. De kok, een heel aardige dame was er al. Ze legde uit dat zij om half acht open gingen en dat zij ook de pasta zelf en vers bereidde. Een tafeltje besproken voor 20.00 uur. Zo de zaken zijn geregeld. Nog rond gekeken en foto s gemaakt. Naar mijn kamer en douchen. Om 8 uur meldde ik mij en ik kreeg de kaart. Ik begin ook dat te leren. Ze zeiden als je er niet uitkomt , leggen we het uit. In T Italiaans. Ik wat niet wat tartufo was, blijkt truffel te zijn. Een soort ravioli met spinazie vulling en een roomkaas sausje. Krokante stukjes er over en dat was lekker. Een heerlijk toetje genomen van een chocolade soort muffin met vloeibaar van binnen. Zeker geen straf om hier te eten.  Vanmorgen was er een meneer op de fiets, die had in Antwerpen gewerkt en die vertelde dat er een fietspad naar Perugia was. Wel door de bergen maar mooi. Laat iknu op een heel rustige weg lopen dus het bergen verhaal heb ik maar niet gedaan. Het was natuurlijk met een aanbod voor koffie ontzettend aardig om te stoppen en mij dat te vertellen. Nu ben ik al weer toe aan een lange nachtrust want af en toe begint het net op werken te lijken. Vandaag was Perugia net te ver. Nog 12 km, ik ben van plan een hotel te zoeken in het centrum en dan twee nachten er te blijven. Ik heb uitgerekend dat ik tijd genoeg heb. Vandaag zag ik een bord dat via de autobaan er nog 120 km is af te leggen naar Rome. Het gaat er op lijken dat ik het ga halen en doen. Ik verheug me op Rome en zeker om samen met Johannes er te kijken en genieten. Wie had gedacht dat ik lopen naar Rome ook echt zou kunnen, ik niet.